रिसेप्शन पार्टी

कॉलेजला असताना ७-८जणांचा ग्रुप आमचा, प्रत्येक जण अगदी जगावेगळा. कुणी गाण्यात लतादीदी, कुणी क्रिकेटमध्ये विराट, कुणी भाई मन्या सुर्वे , कुणी यू.पी.एस.सीचा अभ्यास करणारा नांगरे पाटील, तर कुणी गरज नसताना संपूर्ण गावाच्या सीआयडीपेक्षा जास्त खबऱ्या ठेवणारा ए.सी.पी.प्रद्युमन. अगदी त्या दुनियादारी सिनेमासारखा. अन परिस्थिती पण अशी कि आमचा जीव जीच्यापाशी तिचा मात्र भलत्यापाशीच. आम्ही सगळं कॉलेजभर तिच्या माग फिरलो, होते नव्हते ते सगळे रोड रोमियो बाजूला केले. पण बाजी भलतंच पाखरू मारून गेलं.
 आज बऱ्याच वर्षांनी सर्वांची एकत्र भेट झाली. आमची मैत्री एवढी की एकमेकांच्या घरी जाण, ज्याच्या घरी गेलोय त्याच्या घरच्यांबरोबर मिळून मिसळून २-४ दिवस राहणं हे सर्व आमच्यासाठी नेहमीचंच. त्यादिवशी आमच्या एका मित्राची रीसेप्शन पार्टी होती. लग्न पळून जाऊन केल्यामुळं एकदम साध्या पद्धतीने झालं होतं आणि कुणालाच बोलावलंपण नव्हतं. त्याची सर्व कसर काढायला म्हणून कि काय पण पार्टीचं नियोजन एकदम जोरदार होतं. शाकाहारी मांसाहारी दोन्ही प्रकारचं जेवण होतं. एकटा शाकाहारी असल्यामुळं ग्रुपमधले सर्व जण नेहमीप्रमाणे "ह्याला गवत द्या रे"म्हनुन चिडवत होते. तेवढ्यात तिथं एका प्रतिष्ठित व्यक्तीचं आगमन झालं. प्रतिष्ठित ह्यामुळं की व्यक्ती आल्याबरोबर १०-१२ लोकांनी तिला गराडा घातला. आम्ही नीट पाहिलं तर तो आमचा शाळेतला मित्र पप्या... नुकत्याच झालेल्या निवडणुकीत साखर कारखान्याचा चेअरमन झाला होता. त्यामुळं फॉरच्युनर गाडी, पांढरा पुढारी पोशाख, गळ्यात सोन्याची चैन, हातात २-३अंगठ्या अन पायात कोल्हापूरी अशा पूर्ण पुढारी थाटात आला होता. गर्दी बाजूला झाल्यावर आम्ही त्याची निवांत भेट घेतली. त्याच्याबरोबर आणखी एक व्यक्ती होती सुटाबुटामध्ये. पण पप्या एवढ्या दिवसातून भेटलाय म्हणल्यावर कशाला आम्ही त्याच्याबरोबर बोलतोय. पप्या बकिच्यांसाठी जरी चेअरमन साहेब असला तरी आमच्यासाठी जोशीकाकांच्या कैऱ्या चोरून आणणारा पप्याच होता. नेहमीच्या स्टाईलमध्ये आमचा दंगा सुरु झाला. ते सुटाबुटातलं बिचारं आमचा दंगा पाहून बाजूला जाऊन बसलं.

आमच्या दंग्यात,चवदार जेवणाच्या गडबडीत आणि स्पेशल संगीताच्या कार्यक्रमामुळं रिसेप्शन पार्टी थाटात पार पडली. तसं आम्ही आपापल्या गाड्या घेऊन माझ्या फार्महाऊसवर निघालो. रिसेप्शन हॉलपासून अर्ध्या तासाच्या अंतरावरचं २-३एकराच्या शेतीच्या बाजूला पावणेदोन गुंठ्यात बांधलेलं छोटंसं टुमदार फार्महाऊस म्हणजे आमचा नेहमीचा अड्डा होता. प्रवासाने थकलेले आणि पार्टीत केलेल्या दंग्यामुळं कंटाळलेले सर्वजण आल्याआल्या फ्रेश झाले तसे आपली आपली जागा पकडून बेडवर उताणे झाले. पण माझ्या उशिरा लक्षात आलं कि आमची चिमणी काही आलीच नाही. मनात चलबिचल सुरु झाली. 'कुठं राहिली असेल', काय झालं असेल' अशा असंख्य प्रश्नांनी मन काही क्षणांसाठी कावरबावऱ झालं. परत नीट विचार केला तर गाडीचा वगैरे काही प्रॉब्लेम झालेला नसावा. कारण तसं असतं तर कुणालातरी फोन आलाच असता आत्तापर्यंत. फ्रेंडसर्कल खूप मोठं असल्याने बाहेर जाऊन २-४फोन फिरवले तर लक्षात आलं की पाप्याबरोबर आलेली व्यक्ती दुसरं तिसरं कोण नसून आमची बाजी मारलेलं ते पाखरुच होतं ज्याला आजपर्यंत ग्रुपमधल्या कुणीच पाहिलेलं नव्हतं. आला राग जरा पण म्हणलं जाऊदे आपलीच आहे.

बराच वेळ वाट पहिली. शेवटी मीपण सोफ्यावर पडून घेतलं. कारण बेडवरच्या जागा आधीच सर्वांनी पटकावल्या होत्या. तेवढ्यात कुणाचातरी गाडीचा हॉर्न वाजला. पाहिलं तर मॅडम पोचल्या होत्या. आली तशी ती पण फ्रेश झाली. आता घरात २च व्यक्ती जाग्या होत्या त्या म्हणजे ती आणि मी. हो नाही म्हणत हाय हॅलो ने सुरुवात झाली. बोलण्यासारखं आमच्यात काही फारसं राहील नव्हतं पण तरी ओढून ताणून इकडच्या तिकडच्या गप्पा काढल्या. पण दोघांनाही बोर होतंय हे लक्षात आल्यावर मी पवित्रा बदलला. खूप दिवसांनी भेटलो होतो. त्यामुळं फोनमध्ये नवीन 'व्हाट्सअँप विडिओ'च छान कलेक्शन झालं होतं. बाकीच्यांना डिस्टर्ब नको म्हणून एक हेडफोन लावून दोघेही व्हिडिओज पाहत बसलो. एकामागून एक काही गंमतीदार, काही गंभीर, मनाला स्तब्ध करणारे व्हिडिओस चालू होते. थोड्यावेळाने मी एकदम दचकलो. अचानक काहीतरी मुलायम स्पर्श झाला खांद्यावर. नजर वळवून पाहिलं तर अगदी निष्पाप बाळासारखी ती खांद्यावर डोकं टेकवून गाढ झोपी गेली होती आणि तो स्पर्श तिचा काळ्याभोर मुलायम केसांचा होता. तिला उठवाव म्हणलं तर लागलेली एवढी छान झोप मोडू वाटत नव्हती. काही मिनिट तसाच व्हिडिओज पाहत मलाही झोप लागून गेली. . . . . . . अन तेवढ्यात आईने एक जोराचा धपाटा मारून माझी झोपमोड केली. "नालायका उठ. ८वाजले, कॉलेजला जायची वेळ झाली." खडबडून जागा झालो. पाहिलं तर शेजारी ना त्या मित्रांची गर्दी होती, ना ती होती, पण अजून एक सकाळ झाली होती, आणि कॉलेजला जायची वेळ झाली होती....