अस्सल मराठी तडका

इंजिनीरिंगचा शेवटच्या दिवसांची मजाच काही वेगळी होती.. प्रत्येक पाखराला त्या घरट्यातून उडण्याची आस होती, अन सोबत्यांचा लळाही लागून गेला होता. (पुढे जाऊन काहींची लग्नही जुळली) अशाच वातावरणात शेवटचं सत्र सुरू होतं. पाहता पाहता जानेवारीचा मध्य ओलांडला होता. अचानक एक दिवस आमच्या विभाग प्रमुख वर्गात आल्या आणि म्हणाल्या की आपल्याला एक कॉन्फरन्स भरवायची आहे. स्वयंसेवक म्हणून तुमची काम करायची तयारी आहे का? सगळ्यांनी होकारार्थी माना डोलावल्या. पण माझ्या मनात अचानक काय आलं काय माहीत शेजारी वर्गप्रमुख बसल्या होत्या. त्यांना हळूच म्हणलं आपल्याला गेट परीक्षेच्या अभ्यासाला सुट्टी मागा. त्यावेळी आमच्या कॉलेजमध्ये गेट म्हणजे खूपच प्रतिष्ठेची परीक्षा होती. विभागप्रमुख जशा हो म्हणल्या तसा मी एक अर्ज लिहिला वर्गाच्या वतीने आणि तो तास संपल्याबरोबर मॅडमच्या टेबलवर सर्वांच्या सह्यांसाहित हजर केला. घाईगडबडीत मॅडमने त्याला मान्यताही देऊन टाकली. जशी सुट्टी मान्य झाली तशी दुसऱ्या दिवशी सगळी पब्लिक गायब. मॅडमला काही समजेना कुठं गेली सगळी अचानक. स्थानिक विद्यार्थी म्हणून आम्हा २-४जणांना फोन करून बोलावण्यात आलं

तो काळंच वेगळा असतो, शेवटचं वर्ष सुरू होताना कॉलेजातून सुटकेचा आनंद शेवटच्या सत्रात काहीसा कमी कमी होत चाललेला असतो. प्रत्येक जण आपल्या भावी करियरबद्दल विचार करत असतानाच प्रियकरांचा न लाभलेलं प्रेम मिळवायचा शेवटचा प्रयत्न करायचा निर्धार झालेला असतो, इतर वेळी अशक्य वाटणारे शिक्षकवर्ग सबमिशनलाही त्रास देणं बंद करून टाकतात, डिग्री संपेपर्यंत वर्गातील हाय हॅलो वाले मित्रही नकळत जवळ येऊन गेलेले असतात. इतक्यात कोणीतरी म्हणतं - "अरर.. एकच महिना राहिला कॉलेज संपायला..!!" सुटकेच्या आनंदावर थोडं विरजन पाडणारा हा पाहिला वार असतो. आपल्या आपल्या ग्रुपच्या वर्गाच्या फेयरवेल पार्ट्या सुरू होतात. ४ वर्षांच्या आठवणी काढायचा दिवस असतो, डिग्री संपेपर्यंत कधी पाश्चिमात्य पेहरावात ना दिसलेली ती आज वनपीसवर मिरवत असते, तिला पाहून कधी स्टेजवर न गेलेल्या तोही त्यावेळी भाषण देऊन टाकतो..! रोज नव्या कारणावरून कॉलेजला वाईट बोलणारी तोंडाच्या मनात त्याच कॉलेजबद्दल आस्था निर्माण व्हायला लागलेली असते. जसा वेळ जाईल तसा राहिलेल्या असाईनमेंट करू, येणाऱ्या परिक्षेकडे लक्ष देऊ, करियर कडे बघू, की मित